سر شارم از نابودی و خلقت مجابم میکند
عطر نمور زندگی اینسان جوابم میکند
حجم نفسهای یخی عطر نوی مرداب ها
مرگ غروری پر ترک در خویش خوابم میکند
شب لحظه های سوزناک آیینه های مه زده
این خویش در خود گم شده در اضطرابم میکند
تفسیر بغضی تو به تو فریادها توی گلو
در ارتعاش نیستی مرگم جوابم می کند
در امتداد بی تویی دنیا چو رنجی بی ثمر
دستم نگیری این جهان اهل حسابم می کند
ابرم که بینهایت یک آسمان مکید
رویای بوسه بر تن گرم جوانه را
در ظهر بی قراری اندیشه ای که خواست
تا از نبوغ شهر بچیند بهانه را
در امتداد سرد و زمخت شبی عبوس
پر کرده تیرگی تپ و تاب ترانه را
لغزنده بر نگاه خیابان غمی صبور
دالانی از سکوت گرفته ست خانه را
این ذهن پر تردد و اندوه ناک شهر
گم کرده انحنای غرور زنانه را
در دیر و زود خاطره ی مرد همچنان
لم داده سخت زلزله ای حجم شانه را
باید دوباره از ضربان زمین گرفت
کابوس وحشتی که مکید ست دانه را
سالهایی نه خیلی دور در همسایگی خدا خانه داشتم.
خانه ای به وسعت اندیشه های باز.
اما صبح تابستانی به سیب سرخ باغچه ی همسایه طمع بردم.
سیاهی طمع بر زلالی روحم نشست. سنگینم کرد.
آنوقت همچون بغضی گره خورده از چشمهای خدا گونگی ام چکیدم.
هزاره ها گذشت ومن همچنان در حسرت بازگشت به موطن حقیقی خویشتنم.
قلم را زخمه ای در چنته ی تکرار می خواهی
مرا چون دفتری خط خورده ی افکار می خواهی
ودنیا را شبیه بغض در حلقوم تنهاییم
ودل را در هجوم خلق بی مقدار می خواهی
وگاهی چون نبودی که بیاراییم از بودن
مترسک گونه ای در پو چی اش آوار می خواهی
من اما سیرم از دنیام حتی لقمه ی نانی
که تو از آه اجدادم ز گندم زار می خواهی
به هیچستان جانم کاوه ای می خواند این تکرار را هر دم
که ضحاک تنم را طعمه ی یک مار می خواهی
قلم از خون چشمم میچکد بر کاغذ و هر بار
از این از خود بریدن ها تویی بسیار می خواهی
گاهی هر چی بیشتر و بیشتر بار زندگیت رو به دوش میکشی تا سنگینی بار دلت رو پشت گوش بندازی .
غافل از اینکه هرجا که پشتت تا میشه می بینی اون بار دلته که تو ذوق می زنه.
ای که از دورترین نقطه به ما زل زده ای
با چه فعلی تو از این فاصله ها پل زده ای
بودنی همچو نبودن نفس ازجور زدن
این چه بودیست که اندوه تسلسل زده ای
امدم بشکنم این شیشه ی ماتم زده را
دیدم انگار سرم لاف تحمل زده ای
تو عنانم به دل سوخته دادی اما
حلقه ای بند به زنجیر تعقل زده ای
پشت این کوه که بر گرده ی مردم دادی
گویی از اه جهان باغ پراز گل زده ای
خاطرت جمع که یک پای همین فاصله هام
امدم پل بزنم آنچه تو ام پل زده ای
در تیرگی روزمرگی ام گم بودم. شعر دریچه ای از نور برابرم گشود تا خدا گو نگی ام را جاری شوم.
حالا در مسیر رودی ام که تو خواه نا خواه رفیق راهمی برای رسیدن به همه ای که تنها یکیست و او خداست.
