تنها ملکه ی زندگی من

مادرم مورچه ی کارگری بود که زمستان را

در کرسی های داغ می خواباند

تا بهار را به دور از چشمان سفیدش بریسد و

بر تن اندیشه های نو کند

بهار را  در تار و پود زمین می کاشت و آفتاب را از طلوع می چید و

در استکانهای ناشتایی مان می ریخت.

ما هر صبح با استکانی از شور و  روشنی راهی

چیدن خوشه های تقدیر می شدیم.

مادرم بذر زندگی را هر بهار از زنبیل تجربه هایش
بر ضمیر نا آراممان می پاشید

و تابستان سبک و سنگین کاشته هامان را درو می کرد و

به نسیم مهر می سپرد

تا رفتنی ها را از ماندنی ها جدا کند و در زنبیل تجربه ها ی مادری مان جا دهد.

مادرم تنها مورچه ی کارگری بود که ملکه ای توانمند در خود داشت.