-

زمین سرد می بوسد تن سبز تو را هر عید

و گر می گیرد از عشقی که در هرم تنت خندید

خیالم پرسه های بی قراری توی ذهن یک زمستان شد

و شعری سرد چون اوراق بهمن در شبم پیچید

هنوزم در نفسهای سپید صبح می خندی

هنوز از موج لبخند تو می لرزد تن هر بید

پس از تو سفره ی عیدم تب یک سنگ خواهد داشت

تو را از هشتمین سین شب هر عید باید چید

زمستانی ترین طعم بهاری , دلخوشم اما

به اینکه می توان روی تورا از پشت گلها دید

کنار بستر سرد سکوتت شعر می خواند

کسی که خط به خط طغیان چشمان تو را فهمید