-

روزهای کودکی ات را در کوچه های همین روستا پا  گرفته ای و

دستت که به ابرها رسید

 از زمین کندی و آسمانی شدی

و ما هنوز اندر خم کوچه های کو دکی مان گرم بازی دنیاییم.

یاد و نامت پله های ترقی مان شد و هدفت آرایه های قلم مان.

حالا من نه  از تو  که ضعف قلمم را در وسعت تو راهی نیست

که تنها خطی از حنجره ی سکوت آنانی می نویسم که کمتر شنیده شدند

تقدیم به خانواده ی معظم شهدا

نه...خسته تر نمی شوم از سین های سرد

سین سکوت مادرم و سختی نبرد

از سین سنگ فاصله ای که میان ماست

سربند یا حسین تو و قطره های درد

تقویم  جم نخورده پس از روز رفتنت

فردای لحظه هام تو را هی بهانه کرد

پاییز زد به شاخه ی ترد جوانی ام

پیری نشسته بر تن این لحظه های زرد

دنیا تورا گرفت و به من نان تازه داد

این بی پدر نگاه به احساسمان نکرد

بر پشت خالی از تو و این بادهای سرد

این که خمیده شد تنمان بعد هر نبرد

هر چه که کوه تر شده بودیم باز هم

در مشت آهنین زمان می شدیم گرد

با استخوان حنجره نان طعم خون گرفت

وقتی که از نگاه جهان می شدیم طرد

هر سین سفره ام سبد بغض بی تویی ست

سوز سیاه و سایه ی سنگین سال سرد