سالهایی نه خیلی دور در همسایگی خدا خانه داشتم.
خانه ای به وسعت اندیشه های باز.
اما صبح تابستانی به سیب سرخ باغچه ی همسایه طمع بردم.
سیاهی طمع بر زلالی روحم نشست. سنگینم کرد.
آنوقت همچون بغضی گره خورده از چشمهای خدا گونگی ام چکیدم.
هزاره ها گذشت ومن همچنان در حسرت بازگشت به موطن حقیقی خویشتنم.
قلم را زخمه ای در چنته ی تکرار می خواهی
مرا چون دفتری خط خورده ی افکار می خواهی
ودنیا را شبیه بغض در حلقوم تنهاییم
ودل را در هجوم خلق بی مقدار می خواهی
وگاهی چون نبودی که بیاراییم از بودن
مترسک گونه ای در پو چی اش آوار می خواهی
من اما سیرم از دنیام حتی لقمه ی نانی
که تو از آه اجدادم ز گندم زار می خواهی
به هیچستان جانم کاوه ای می خواند این تکرار را هر دم
که ضحاک تنم را طعمه ی یک مار می خواهی
قلم از خون چشمم میچکد بر کاغذ و هر بار
از این از خود بریدن ها تویی بسیار می خواهی
