غزل

از چشم تو  افتاد نگاه نگرانم

افتاد , شکست شیشه ی اندوه گرانم

از  گونه ی  سرخ غزلم  آه چکید و

جاری شده  بر دفتر من خون جوانم

پایم ز نشیب تب یک حادثه لغزید

احساس تر  قله چکید از نوسانم

ای کاش که خوابم  ببرد بعد  تو شبها

از چله  ی  چشمان سیاهت برهانم

برف دی و بهمن به تنم ریخته اندوه

اسفند شو این برف بیا و  بتکانم

تایک سبد از باغ دلت گل بربایم

بگذار که از هرم تنت شعر بخوانم