چند خط از .....

از توی خیلی از کتابها می خوندم که برای اینکه به آرامش برسی باید ذهنت رو از افکار سیاه و آزار دهنده پاک کنی  تا با هستی همراه و هماهنگ باشی.جوانه بزنی و رشد کنی تا به اونجایی که باید برسی  برسی.

خونده بودم که تمام کائنات دارن حمد و سپاس خدا رو میگن.اینها برای من که پای باور هام خیلی جاها میلنگید قابل فهم نبود گوشم از صداهای دنیا پر بود چشمهام رو زرق و برقش کور کرده بود.

تا اینکه سیبی بر مرداب ساکن بودنم موجی زد و پنجره ای گشود. نگاهم که به خودم افتاد ترافیک چند صد کیلو متری توی ذهنم راه افتاده بود که بو ی دود و سرب ناشی از اون داشت ریه های عمرم رو سوراخ سوراخ میکرد  و به زندگی طعم بد بنزین داده بود.

باید به خودم کمک میکردم.در واقع افتاده بودم توی وادی طلب.یعنی اینکه می خواستم که رها بشم.

خدایا یک قدم از من  تمام گامهای مانده اش با تو.

کافیه چشم و گوش باز کنی تا نشونه هایی که برات می فرسته رو دریافت کنی.تلنگر ها یی که منو مدام متوجه ی خودم می کردند. گاهی منم  هام توی مرداب روز مرگی ام فرو ام می برند و کور و کرم میکنند زبونم وراج میشه و نگاهم که به مرغ همسایه می افته گوسفند می زنه.

حالا بعد از چند سال اگر چه توی این جاده یک طرفه ی افکارم ماشینهای حمل گازوئیلی قدیمی ترافیک های سنگین و دودزا ایجاد می کنند و اگر چه هنوز پام می لنگه

یه وقتهایی پیش میاد که لبریز از رهایی میشم مثل ابری که تو کوچه پس کوچه های زندگی می چرخه و با موسیقی ملایم نیایش جوانه ها رو به رشد وا می داره. میشم ذره ای از هستی که گوشت و پوست  و .....

نه دونه دونه سلولهای بدنم حمد و سپاس خدا رو هماهنگ با هستی زمزمه می کنند.واژه هایی که از  تو نیستند و تو تنها نای میشی و صدا در تو دمیده میشه.

حسی که بیانش از هیچ قلم و زبانی بر نمیاد.

فقط کافیه گاهی  و گاهی بیشتر از گاهی  و گاهی خیلی خیلی بیشتر از گاهی .... از خود های مونتاژی دنیا ساخته رها بشی وبه خود خدا گونگی درونت خوش آمد بگی اونوقت قد میکشی و بزرگ می شی .میشی همونی که خدا پزش رو به ملائکه هاش میداد و میگفت........