غزل

بیرون چه می کنی همه از خویش مبتلام

در بند خود شدم که مردد شده صدا م

آیینه ای به غیر خودم نیست پیش روم

آه مکرر ست ضربان دقیقه هام

انبار سرد و تیره ی افکار دور دست

راه نفس گرفته در  این دود و ازدحام

تا جرعه نوش باده  ی دنیاست جام من

تصویر شعر من همه بغضند در نیام

از خود هر آنچه ام  خجلم پیش چشم دوست

انسان دمدمی  ی گره خورده  نا تمام

آن دیو و دد چقدر شبیه ......چه آشناست

انسانم آرزوست در این عصر دیو و دام