غزل

آنی فشار چکمه ات را از سرم بردار
این شیشه ها  این تکه تکه هام را بشمار
بر این تکیده سایه ی پاییز گستردی
طعم سپید مرگ را بر شاخه ام بسپار
سنگینی این بادهای مضطرب را .....آه
حتی تگرگ طعنه ها ......من خسته ام سردار
در نقشه ای از پیش محکومم به بودن
این قالب خالی تر از من را زمن بردار                  
نبضم پر از خواهش شده از مرگ تا او
بوسد گلویم را شبی در هجمه ای تار