غزل

مثل یک زخم عمیق است غمت بر جانم

مرحمی نیست که بر زخم دلم بنشانم

اینکه از گوشه ی چشمان من هر شب جاریست

آه دردیست که ناگفته در آن می مانم

چه کس از عشق به آن گوهر مقصود رسید؟

فتنه ای بود که از خویشتنم جا مانم

گرچه از رنگ جهان هیج به همراه نداشت

طرحی از نو زده بر قوس و قزح  حیرانم

و جهان شد همه جادوی نگار و نقشی...

که قلم خون جگر می زد و من می خوانم