تا به کی گوشه ی تنهایی خود بنشینم
یعنی انگار که از دوری تو غمگینم
واژه ای گم شده از دفتر تقدیرم که
زیر یک منگنه افتاد صدای سینم
پشت چین جبروت تو خدا پنجره داد
و من از منظر خشم تو فقط می بینم
باید از تیر رس چشم قضا بگریزم
بیش از این طاقت تردید ندارد دینم
با خدایی که پس چشم تو پیداست هنوز
نکند شائبه ای سر زند از آیینم
فصل اندوه من و خاک شکوفا شده است
و به یمن لب باران عطشی رنگینم
به همه گفته ام از درد خودم می سوزم
و بهانه ست که از دوری تو غمگینم
بهار آمدنت را به خون مزین کن
خدا شو امشب و ظلمت نصیب دشمن کن
نگاه سبز خدا را به خیمه ها بسپار
زبان سرخ زمین را ز آه الکن کن
وآبهای عطشناک این جهان را گاه
به گوشه چشم خیالی دچار ماندن کن
ز شعله ای که ز گهواره ی علی بر خاست
جهان کور عرب را هماره روشن کن
نیاز تشنگی جاری جهنم را
ز داغ خون جگر کربلات ایمن کن
درون تیره ی تردید من زنی کوفی ست
مرا به دعوتی یک - دو نامه خواندن کن
و نامه ها همه تنها بهانه ای پوچند
تو عهد روز ازل با خدا مبرهن کن
ز آیه های عبودییت محمد <ص> باز
طنین عرش خدا را تبارک- احسن کن
