غزل

بهار آمدنت را به   خون مزین کن

خدا شو امشب و  ظلمت نصیب دشمن کن

نگاه سبز خدا را به خیمه ها بسپار

زبان سرخ زمین را ز آه الکن کن

وآبهای عطشناک این   جهان را گاه

به گوشه چشم خیالی دچار ماندن کن

ز شعله ای که ز گهواره ی علی بر خاست

جهان کور عرب را هماره روشن کن

نیاز   تشنگی   جاری  جهنم را

ز داغ خون جگر کربلات ایمن کن

درون   تیره ی تردید من زنی کوفی ست

مرا به دعوتی یک - دو نامه خواندن کن

و نامه ها همه تنها بهانه ای پوچند

تو عهد روز ازل   با خدا مبرهن کن

ز آیه های عبودییت محمد <ص> باز

طنین عرش   خدا را تبارک- احسن کن