غزل

من شاعر لحظه های بارانی خویشم

آلوده به شبهای پریشانی خویشم

در پشت بهاری که لبش بوی خزان داشت

من زردترین واژه ی پنهانی خویشم

شاید که به عطر تنت عادت نکنم باز

دلبسته ی از خویش گریزانی خویشم

آغشته به تکرار ز تو دست کشیدن

چون ذره فرو رفته به نادانی خویشم

در شک و یقین گذرای نگهت باز

با چشم ترم در شب بارانی خویشم

این گونه به من سنگ نزن تا که پرانیم

خود خسته ی این بی سرو سامانی خویشم